Αν μπορουσα να κανω ενα κολαζ απο την αφετηρια μου μεχρι τον προορισμο μου θα το εκανα!
Θα ηθελα να αποτυπωσω την καθε στιγμη του ταξιδιου μου ωστε να μπορω να την ανασυρω στο μυαλο μου αβιαστα και γρηγορα .
Να περιειχε τα παντα μεσα εικονες ηχους ,προσωπα ,συναισθηματα ...
Tι περιεργα πραγματα ειναι αυτα τα συναισθηματα!Aυτες οι χημικες ενωσεις..
Aραγε ολοι οι ανθρωποι αισθανονται το ιδιο οταν αγαπανε ?οταν χαιρονται οταν πληγωνονται και οταν πονανε ...?
Μου φαινεται απιθανο .
Eγω καλα καλα νομιζω πως το ιδιο πραγμα δεν μπορω να το νιωσω ακριβως ιδιο δυο φορες ! Nα το πιασω σαν συναισθημα ναι, σε γενικες γραμμες.Aλλα με μικροδιαφορες παντα!
Σαν να μην υπαρχει μνημη ...Ολα να τελιωνουν μαζι με την στιγμη ...!
Ενα αερακι στην ψυχη μας μεσα τον καυσωνα ,σαν την πρωτη βροχη του Σεπτεμβρη που παντα καταφερνει να με πιανει απροετοιμαστη χωρις ομπρελα .Φυσικα με το κοντομανικο αλλα συνηθως την χαιρομαι απολαμβανω τις σταγονες στο προσωπο μου πλατσουριζω με τα νερα στους δρομους και ας με κοιτουν με περιεργο βλεμα οι κυραδες με τις εφημεριδες στα μαλλια μην τους βραχει ο κοτσος...!Αυτο ειναι το ταξιδι να ζω με παθος την καθε στιγμη ....